چالش ویلچر؛ از 5 میلیون تا 35 میلیون تومان! - وبلاگ تینتا

به گزارش وبلاگ تینتا، ویلچر ها پا های ما هستند. کمبود ها و نداشته ها به ویلچر ختم نمی گردد و عصا، واکر و سمعک هم با این مشکل دست به گریبان اند. با معلولیت به جهان آمده. تهیه ویلچر آرزویی دست نیافتنی شده برای ما. هشت سال بیشتر است، ویلچرش را هربار تعمیر برده تا کمی عمرش بیشتر گردد. دیگر قابل استفاده نیست، از بس تعمیر نموده ام. مدت هاست خانه نشین شده و حتی تا سر کوچه هم توان رفتن ندارد. اغلب معلولان شغلی ندارند و در مقابل هزینه ها همین طور در حال افزایش است. واقعا مستاصل مانده ام چه کنم. لاستیک ایرانی با تیوب چیزی حدود 600 هزار تومان هزینه است برای فرد معلول. تعمیر لاستیک های کوچک جلوی ویلچر حدود 300 هزار تومان هزینه دارد. با تیوب هر یکی از چرخ ها حدود 600 هزار تومان هزینه دارد.

به گزارش شهروند، ویلچر ها پا های ما هستند. کمبود ها و نداشته ها به ویلچر ختم نمی گردد و عصا، واکر و سمعک هم با این مشکل دست به گریبان اند. با معلولیت به جهان آمده. تهیه ویلچر آرزوی دست نیافتنی شده برای ما. هشت سال بیشتر است، ویلچرش را هربار تعمیر برده تا کمی عمرش بیشتر گردد. دیگر قابل استفاده نیست، از بس تعمیر نموده ام. مدت هاست خانه نشین شده و حتی تا سر کوچه هم توان رفتن ندارد. اغلب معلولان شغلی ندارند و در مقابل هزینه ها همین طور در حال افزایش است. واقعا مستاصل مانده ام چه کنم.

لاستیک ایرانی با تیوب چیزی حدود 600 هزار تومان هزینه است برای فرد معلول. تعمیر لاستیک های کوچک جلوی ویلچر حدود 300 هزار تومان هزینه دارد. با تیوب هر یکی از چرخ ها حدود 600 هزار تومان هزینه دارد.

دوره ای دلار 4، 5 هزار تومان بود، الان قیمتش به 30 هزار تومان رسیده. این یعنی افزایش چندبرابری قیمت تجهیزات توانبخشی. در برهه هایی دلار روند کاهشی به خود دیده، اما قیمت تجهیزات روند کاهشی به خود ندیده اند. ویلچری که 500 هزار تومان می خریدیم، الان کمتر از 3 میلیون تومان نمی توانیم بخریم.

20 هزار تومانی که الان به بالای 200 هزار تومان رسیده

عصایم پُر از جوش است تا بیشتر دوام بیاورد. پنج سال از روزی که این عصا را خریده می گذرد. عمر مفیدش دو سال است، ولی وقتی در بازار نیست چه کنم؟ چندین سال پیش فقط 20 هزار تومان بابت خرید عصا پرداخت نموده. آخرین بار سمت میدان منیریه 6-5 برابر قیمت قبل تهیه کردم. صحبت از سال 99 است.

در حال حاضر فکر می کنم به بالای 200 هزار تومان رسیده باشد. محسن برعکس همسرش کمی توانایی راه رفتن دارد، برای همین از عصا یاری می گیرد. عصای معمولی آنتی شوک دار. سالمندان هم از این عصا استفاده می نمایند. همسرش از ویلچر برقی استفاده می نماید و هزینه های تعمیرش چندسالی است محسن را نگران نموده. برای یک لاستیکش نزدیک 600 هزار تومان دادم.

تخت، تشک، ویلچر و عصای سفید و… تجهیزات مورداستفاده معلولان جسمی، حرکتی است. تجهیزاتی که به مرور زمان دستخوش افزایش قیمت بودند. دوره ای دلار 4، 5 هزار تومان بود، الان قیمتش به 30 هزار تومان رسیده.

این یعنی افزایش چندبرابری قیمت تجهیزات توانبخشی. در برهه هایی دلار روند کاهشی به خود دیده، اما قیمت تجهیزات روند کاهشی به خود ندیده اند. ویلچری که 500 هزار تومان می خریدیم، الان کمتر از 3 میلیون تومان نمی توانیم بخریم.

اغلب مواد اولیه فراوریات داخلی وارداتی اند

تورم در کنار تاثیرگذاری بر مسکن، خودرو و … جامعه افراد دارای معلولیت را هم هدف قرار داده. تورمی که همه ساله تجهیزات توانبخشی را تحت تاثیر قرار داد تا گرانی این تجهیزات مشکل دیگری برای افراد دارای معلولیت گردد.

به گفته مدیرعامل جامعه معلولان ایران مسائل این قشر از سال 97 با عملی شدن تحریم های سفت وسخت بیشتر شد. تحریم هایی که تورم افسارگسیخته را به اقتصاد تحمیل کرد و در این میانه تجهیزات توانبخشی هم مستثنا نشدند. از سال 97 قیمت وسایل توانبخشی چندین برابر شده است. کامران عاروان از فراوری داخلی تجهیزات توانبخشی خبر می دهد. اغلب مواد اولیه این فراوریات وارداتی اند. بخشی از تجهیزات هم وارداتی اند که متقاضی خاص خودشان را داشتند.

سمعک، ویلچر، عصا و … برای فرد دارای معلولیت یعنی یکی از اعضای بدنش. لوازم توانبخشی مانند اعضای بدن فرد معلول اند. بی کیفیت بودن لوازم توانبخشی به مرور زمان باعث آسیب جدی به بدن فرد معلول می گردد. ویلچر غیراستاندارد فرد معلول را دچار آسیب جدی از ناحیه ستون فقرات، کلیه و مثانه می نماید.

لوازم توانبخشی مانند اعضای بدن فرد معلول اند. بی کیفیت بودن لوازم توانبخشی به مرور زمان باعث آسیب جدی به بدن فرد معلول می گردد. ویلچر غیراستاندارد فرد معلول را دچار آسیب جدی از ناحیه ستون فقرات، کلیه و مثانه می نماید.

فراوریات داخلی اغلب با ایرادات جدی روبه رو هستند

تحریم ها قیمت لوازم توانبخشی را بالا برد؛ اتفاق نامبارکی که از سال 97 آغاز شد و هنوز هم ادامه دارد. به گفته عاروان اجناس وارداتی هم دست نیافتنی شده اند. درواقع جنس باکیفیت توانبخشی از سبد خانوار فرد دارای معلولیت گران تر است. با وجود قیمت بالای اجناس باکیفیت فرد به خرید فراوریات داخلی مبادرت می نماید؛ فراوریاتی که اغلب با ایرادات جدی روبه رو هستند. به عنوان نمونه عصای مچی اغلب باعث آسیب جدی به فرد دارای معلولیت شده، چون شکسته و فرد به سمت زمین سقوط نموده است.

قیمت ها افزایشی بودند، اما به همان تناسب کیفیت ارتقایی به خود ندیده است. به اعتقاد مدیرعامل جامعه معلولان ایران فراورینمایندگان داخلی استاندارد های تعریف شده از سوی سازمان استاندارد را رعایت نمی نمایند؛ بنابراین فرد دارای معلولیت مجبور است جنس گران و بی کیفیت تهیه کند. از یک سو گرانی بلای جان فرد معلول است و از سوی دیگر لوازم بی کیفیت.

هر دو این ها برای فرد دارای معلولیت عارضه دارد. لوازم توانبخشی کیفیت لازم را ندارند و این یعنی استهلاک بدن فرد در بلندمدت. متاسفانه اغلب این تجهیزات تحت پوشش بیمه نیستند، به غیر از نیرو های مسلح.

واقعیت تلخ این است که خدمات درمانی، تامین اجتماعی و نه هیچ بیمه دیگری وسایل توانبخشی را تحت پوشش ندارند. به تازگی شورای عالی بیمه یکسری خدمات توانبخشی را تحت پوشش بیمه سلامت قرار داده است. به باور عاروان گرانی لوازم توانبخشی هزینه مضاعفی بر خانواده فرد دارای معلولیت است. عملا افراد دارای معلولیت را رها نموده ایم تا به تنهایی با مسائل شان دست وپنجه نرم نمایند.

معلولان اغلب توانایی خرید ویلچر نو را ندارند

طبق گزارش ها و خبر ها چیزی حدود 420 هزار تومان مستمری فرد دارای معلولیت است؛ البته معلولیت با شدت بالا. معلولان جسمی و حرکتی و ضایعه نخاعی ها هم حدود یک میلیون و 500 هزار تومان حق پرستار دارند. شاید چیزی حدود 700-600 هزار تومان هم سهم معیشتی فرد دارای معلولیت می گردد.

یعنی چیزی حدود 2 میلیون و 300، 200 هزارتومان درآمد فرد دارای معلولیت است. مدیرعامل جامعه معلولان ایران این سوال را مطرح می نماید که با این درآمد چطور می توان زندگی پرهزینه یک معلول را چرخاند؟ فرد دارای معلولیت تنها هزینه تجهیزات توانبخشی را ندارد، هزینه حمل ونقل، مسائل بهداشتی و درمانی و … هم هستند.

به گفته عاروان یک ویلچر استاندارد دو نهایتا سه سال عمر مفید دارد و بعد از آن باید تعویض گردد. ویلچر بعد از 2، 3 سال حالت اصلی اش را از دست می دهد و در نتیجه به بدن آسیب می رساند. اگرچه گرانی تجهیزات توانبخشی باعث شده اغلب افراد دارای معلولیت ویلچرهای شان را برای تعمیر ببرند تا سال های بیشتری از آن استفاده نمایند، چون توانایی خرید ویلچر نو را ندارند. شاید بهزیستی ویلچر بدهد، اما کیفیت لازم را ندارد.

در میان فراوریات داخلی ویلچر باکیفیت هم به چشم می خورد، اما با قیمت بالا. یکسری شرکت ها ویلچر باکیفیت فراوری می نمایند، اما قیمت تمام شده اش بالاست. اگرچه همین شرکت ها هم در آستانه ورشکستگی اند، چون دولت ها حمایت لازم را از فراورینمایندگان تجهیزات توانبخشی داخلی ندارد.

عاروان از شرکت های دانش بنیان هم گلایه دارد. شرکت های دانش بنیان همه چیز فراوری می نمایند به غیر از ویلچر باکیفیت ارزان. تجهیزات توانبخشی قیمت شان را بالا کشیده اند تا افراد دارای معلولیت مسائل بیشتری را تحمل نمایند. در بازار تجهیزات توانبخشی هم دچار دلال بازی هستیم. درواقع در قیمت گذاری ها رعایت حال فرد دارای معلولیت نمی گردد، چون باور غالب این است که فرد احتیاج دارد، بنابراین با هر قیمتی خرید می نماید.

آماری از جامعه افراد دارای معلولیت در دست نیست و این یعنی فقر آماری. به باور عاروان فقر آماری باعث شده تا آمار دقیقی از تعداد معلولان کشور در دست نباشد. فقر آماری باعث شده تا آماری از شرایط و شرایط اقشار در دست نباشد. درواقع ما به این فهم رسیدیم که در اولویت نیستیم.

به گفته مدیرعامل جامعه معلولان ایران آمار های بهزیستی هم خلاصه می گردد در افراد تحت پوشش شان. یعنی افرادی که در بهزیستی کد و پرونده دارند. بسیاری از افراد دارای معلولیت شناسایی نشده اند یا جایی ثبت ننموده اند؛ بنابراین باید گفت تعداد معلولان بیشتر از آماری است که بهزیستی اعلام می نماید. عاروان تاکید می نماید که آماری از اینکه چه تعداد بر اثر تصادف معلول شده اند یا مسائل ژنتیکی و … در دست نیست.

در غیاب آمار ها برنامه های مختص این قشر هم به درستی اجرایی نمی گردد، چون احتیاج های جامعه هدف شناسایی نشده است. عدم شناخت از افراد دارای معلولیت باعث شده تا احساسات، احتیاج ها و … این قشر هم نادیده گرفته گردد. فراورینماینده معلول را نمی شناسد. به عنوان مثال ویلچر ها همواره همین گونه بوده اند یکدست مشکی. شاید باور این است که، چون معلول است هر چیزی فراوری گردد باید استفاده کند.

3 تا 4 میلیون هزینه تعویض یک لاستیک

دوسالی است اغلب معلولان توانایی خرید ویلچر نو را ندارند. قهرمانی جزو جامعه معلولان و تعمیرنمایندگان ویلچر است. فروشنده ویلچر ارتوپدی و ورزشی ام. شرایط مالی که سخت تر شد، فروش اقساطی را باب کرد. اعلام نموده ام اقساطی می دهم، اما کسی توانایی پرداخت اقساط را هم ندارد.

ویلچر های ساخت داخل هم بخشی از بازار را به نام خود نموده اند. ویلچر های ارتوپدی حدود 25 میلیون تومان قیمت دارد. ویلچر هایی هم حدود 35 میلیون قیمت دارد. معلولی که ماهانه 420 هزار تومان مستمری دارد، توانایی خرید چنین ویلچری را دارد؟

ویلچر های برقی هم در کنار آسایشی که برای فرد معلول دارد، دردسر های خاص خودش را هم دارد. یک لاستیک کوچکش چیزی حدود 2 تا 3 میلیون تومان هزینه دارد. اگر ویلچر ورزشی باشد حدود 3 تا 4 میلیون هزینه تعویض یک لاستیک است.

قیمت در فراوریات داخلی کمی تعدیل می گردد. فرد معلولی که شغل ندارد چطور اقساط 25 میلیون تومان را پرداخت کند؟ این ها درد است برای معلول. ویلچر های داخلی 4 تا 5 میلیون قیمت دارد.

ویلچر های داخلی سنگین اند و دو نفر باید حملش نمایند. پایین ترین قیمت داخلی ها به 5 میلیون تومان می رسد. عمر مفید ویلچر های داخلی حدود 6 ماه بیشتر نیست. جنس شان هم استیل است و همین باعث سنگین شدنش می گردد. ویلچر باید آلومینیوم باشد.