نانوحباب هایی که می توانند سرطان را درمان نمایند - وبلاگ تینتا

به گزارش وبلاگ تینتا، پژوهشگران آمریکایی، نانوذراتی توخالی شبیه به حباب طراحی نموده اند که با رساندن ترکیب دو دارو می توانند به مقابله با سرطان بپردازند.

رساندن دارو های سرطان به محل مناسب در مقادیر مناسب، یک مشکل همیشگی برای دانشمندان حوزه پزشکی است، اما گروهی از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس (UCLA)، یک فناوری تازه و امیدوارنماینده را برای این هدف ارائه نموده اند. این گروه پژوهشی، نوع تازهی از نانوذرات را طراحی نموده اند که یک داروی ضد سرطان را به طور ایمن در یک هسته شیشه ای توخالی حمل می نمایند. این در حالی است که داروی دوم را می توان در قسمت بیرونی نانوذرات قرار داد.

در مرکز این سیستم دارورسانی تازه، نانوذرات سیلیکا وجود دارند که به صورت حباب شیشه ای توخالی در می آیند. در این فضا، یک داروی شیمی درمانی تایید شده به نام ایرینوتکان (Irinotecan) وجود دارد، اما سلاح های این سیستم برای مبارزه با سرطان به همین جا ختم نمی شوند. در اطراف این هسته شیشه ای، لایه هایی از مولکول های لیپیدی وجود دارند که با داروی دوم که یک مولکول تحقیقاتی به نام 3M-052 است، در هم تنیده شده اند.

هسته شیشه ای و ساختار کلی سیستم که برای مقابله با سرطان پانکراس ساخته شده است، تنها به میزان یک هزارم عرض تار موی انسان است. این سیستم، احتمال نشت را به حداقل می رساند تا اطمینان حاصل گردد که دارو ها به محل تومور می رسند. این دو دارو در این آزمایش، عملکرد های مرتبط و مهمی را انجام می دهند.

ایرینوتکان، رشد سلول های سرطانی را متوقف می نماید، اما زنگ خطر را برای سیستم ایمنی به صدا در می آورد تا سلول های تی (T cell) کشنده بیشتری در محل تومور فرود بیایند و سلول های سرطانی را خارج نمایند. در همین حال، 3M-052 به جمع آوری سلول های تی هم در محل تومور و هم در غدد لنفاوی مجاور یاری می نماید.

آندره نل (André Nel)، از پژوهشگران این پروژه گفت: به نظر من، استفاده از سیستم ایمنی، تفاوت بزرگی را در ارائه یک نتیجه درمانی بسیار بهتر برای سرطان پانکراس ایجاد خواهد نمود.

این سیستم در موش های مبتلا به سرطان پانکراس (لوزالمعده) مورد آزمایش نهاده شد و تعیین شد که تومور ها را کوچک می نماید و به جلوگیری از متاستاز سرطان می پردازد. علاوه بر این، روش تحویل دوگانه، مؤثرتر از همه دارو هایی بود که به تنهایی به وسیله نانوحامل ها تحویل داده می شوند. این دو عامل در ترکیب با یکدیگر، سلول های ایمنی سرطان کش بیشتری را جذب کردند و توانستند سطح دارو را در خون برای مدت طولانی تری حفظ نمایند.

طی سال های اخیر، چندین سیستم انتقال نانوذرات امیدوارنماینده برای درمان سرطان را دیده ایم که بعضی به طور ویژه سرطان پانکراس را هدف قرار داده اند.

بعلاوه، نانوذرات مبتنی بر سیلیکا را با نتایج امیدوارنماینده ای در همه حوزه ها از درمان چاقی گرفته تا جایگزین های سازگار با محیط زیست برای آفت کش ها مشاهده نموده ایم.

دانشمندان امیدوارند که طراحی منحصربه فرد آن ها بتواند مسیری مناسب را برای استفاده بالینی پیدا کند و قصد دارند سیستم تحویل دوگانه خود را در مدل های حیوانی بزرگتر مبتلا به سرطان آزمایش نمایند.

نل اضافه نمود: با روش های سنتی، بین 10 تا 20 سال طول می کشد تا فناوری های تازه به بازار برسند. نانوحامل ها حدود 20 سال است که وجود دارند. اگرچه نانوحامل های مبتنی بر لیپید، پیشرو هستند، اما نانوحامل های مبتنی بر سیلیکا که به لایه های لیپیدی مجهز شده اند، شانس خوبی برای افزایش سرعت کشف و بهبود ایمنی درمانی سرطان دارند.

نتایج این پژوهش، در مجله ACS Nano به چاپ رسید.

وبلاگ تینتا علمی پزشکی کلینیک