سید جواد طباطبایی فردید نیست - وبلاگ تینتا

به گزارش وبلاگ تینتا، سیدعبدالجواد موسوی در هم میهن نوشت: خدایش رحمت کناد سیدجواد طباطبایی را. مردی که تا واپسین نفس هایش نوشت و عشق به این آب و خاک از سطر سطر نوشته ها و گفتارش پیدا بود. مردی که تاثیر بسیاری بر نسل من و پیش از من گذاشت و چه بسیارند روزنامه نگاران و صاحب نظرانی که از او آموخته اند و افتخار شاگردی او را داشته اند. او در این سال ها همواره حضوری پر رنگ در رسانه ها داشت. به این معنی که علاوه بر آنچه خود می نوشت، دیگران نیز درباره او بسیار می نوشتند. به انکار یا به اثبات، حجم نوشته هایی که به او و اندیشه های او اشاره داشت، قابل توجه بود.

این روز ها به مناسبت درگذشت او این توجه بالطبع بیشتر شده است و می گردد. یاد و خاطره بزرگی را پاس داشتن همواره پسندیده است، اما در این میان دیده ام که چند نفری بعضی برآشفتگی های آن مرحوم را پر رنگ نموده اند و با عباراتی شبیه بسیار تندخو بود و عصبی مزاج، یا اینکه درباره رفتار های عصبی او و اهانت های او به دیگران حرف و سخن بسیار است، سعی نموده اند متمایز جلوه نمایند یا قیافه آدم های منصف را به خود بگیرند. اول اینکه چنان که بزرگان ما فرموده اند: فاذکروا موتاکم بالخیر. وقت برای این اظهار فضل ها بسیار است. برای تسویه حساب و انتقام گیری هم. بهتر است فعلا به پاس آنچه او در حق فرهنگ و اندیشه این سرزمین انجام داده است، از میراث ارزشمندش سخن بگوییم و از کار های نیکی که از او در فکر داریم.

دوم اینکه یادمان نرود داریم درباره یک نظریه پرداز و یک اندیشمند سخن می گوییم، نه درباره یک سیاستمدار یا معلم اخلاق. هرچند این شیوه از سخن گفتن درباره هیچ کس، آن هم در چنین هنگامه ای امری پسندیده به نظر نمی رسد، اما شأن و منزلت اهل علم اقتضا می نماید که حواس مان را بیشتر جمع کنیم. برخورد ژورنالیستی- به معنای پیش پا افتاده و مذمومش را عرض می کنم وگرنه صاحب این قلم شغلی جز این ندارد- با اهل فکر و قلم، همواره نتایج بسیار بدی در پی داشته. به ویژه آنکه این برخورد ها با سیاست و سطحی نگری مطبوعات زرد در آمیزد.

یادمان نرفته برخورد مبتذلی که با مرحوم سیداحمد فردید صورت گرفت. بسیاری از دوستان مطبوعاتی ما بی آنکه اطلاع خاصی از اندیشه های فردید داشته باشند، براساس شنیده های شان پای او را به مباحثی سطحی باز کردند و به جای آنکه به اندیشه هایش نقد جدی وارد نمایند، آغاز کردند به نشر حرف هایی که بیشتر به کار هفته نامه های زرد فوتبالی می خورد. حاصل آن برخورد ها مشغول شدن بسیاری از استعداد ها به موضوعاتی شد که نه به کار دین شان می آمد، نه به کار دنیای شان. کار به آنجا رسید که نوشتند، ظهور معجزه هزاره سوم، محصول اندیشه های سیداحمد فردید است! سخنانی که نه تن ها در دکان هیچ عطاری یافت نمی شد، بلکه به فقدان فکر و ذکر دامن می زد.

حالا هم اگر مراقب نباشیم، عین همان فجایع درباره سیدجواد طباطبایی تکرار می گردد. از فردا عده ای راه می افتند و به جای تأمل و تدقیق درباره آن بزرگوار آغاز می نمایند به خاطره گفتن و اینکه آن مرحوم به فلان استاد چه گفت یا در بهمان تاریخ از کدام شخصیت سیاسی دفاع کرد. این حرف ها شاید به درد محافل به ظاهر روشنفکری بخورد و دوستان را سرگرم کند، اما انتشارش نه تن ها فایده ای ندارد، بلکه جامعه شفاهی و کتاب نخوان ما را به شدت عقب تر از اینی که هست می برد. به آن ها توهم دانایی می دهد و از مسائل اساسی جامعه غافل می نماید.

دکتر سیدجواد طباطبایی مثل خیلی از اهالی نظر نمی توانست نسبت به جهل بی اعتنا باشد؛ به ویژه آنجا که جهل با مسائلی که به کشورش مربوط می شد گره می خورد، سخت منقلب می شد. اگر آدم های بی غرضی باشیم و اهل دانایی در نظرمان محترم باشند، می توانیم همچون دکتر داوری به راحتی از کنار آن تندی و تلخی بگذریم و مهرورزانه بنویسیم: اگر گاهی تلخی و تندی در زبانش می بینیم، من آن را بر غیرتی که نسبت به دانایی و تفکر داشت، حمل می کنم.

حقیقتا چنین بود. صاحب این قلم نیز بارها و بار ها از زبان و قلم او نسبت به کسانی که دوست شان می داشت، تندی هایی خوانده و شنیده بود که برخورنده بود، اما آن تندی ها در مقابل عظمت مردی که همه عمر را به علم اندوزی و میهن دوستی گذراند و آثار مهمی را در عالم رأی و نظر از خویش به جای گذاشت، هیچ بود و کم از هیچ.

یاد و خاطرش تا ابد جاوید و روحش غریق رحمت حق. ایدون باد!